Het is een stille zaterdag, herfstig buiten. Ik ben een weekend Remi in een groot huis, youtube afstruinend. Een diarree aan videoclips komen voorbij van bekende en onbekende artiesten. Iemand postte op facebook dat Chickenshack deze zaterdag optrad in Stadskanaal. Ik herkende slechts de naam. Nooit gehoord, even kijken cq luisteren. Eind zestiger jaren muziek. Meer van hetzelfde, the thrill has gone... Rechts op het balkje zag ik The Traveling Wilburys staan. Een superband geformeerd door George Harrison, met Tom Petty, Jeff Lynne, Roy Orbison en Bob Dylan. Een band die nooit opgetreden heeft in een grote tour. Geweldige muziek van deze artiesten. Je hoort het plezier van de samenwerking afspatten! De stemmen, solo en meerstemmig, Jim Keltner op drums, drumde ooit ook bij The Plastic Ono Band, completeerde het geheel. Ik luister een hele rits TW songs, prachtig! Verrek, Handle with care is er voor. George Harrison komt in de clip de hal binnenlopen met een gek gitaartje, het is een Gretsch TW-100 of TW-300. Gretsch was net uit een faillissement gekocht, en had Harrison gevraagd te endorsen. Dat gekke gitaartje wat hij in de clip gebruikt, had hij zelf ontworpen. Een 18 frets shortscale. De jeugd moest ook aan het spelen slaan was zijn idee. Het ‘instrument’ was als extra te koop bij de elpee staat mij zo bij. De Gretsch TW-100 een weggooiertje, eigenlijk onbespeelbaar, maar met een leuke bodyprint. Een beetje een Danelectro. Geen één gitaar was hetzelfde geprint. Als een vingerafdruk zo was het bedacht. Er was nooit een TW-200, zoals er nooit een Traveling Wilburys volume 2 is geweest, wel de TW-100, de TW-300, en later de TW-500 en TW-600 nog als wel bespeelbare instrumenten met fatsoenlijke stemmechanieken, en de TW-600 met Floyd Rose. Wat een rare apparaten. Vreselijke microfonische single coils en humbuckers.
Anyway, zo’n jaar of tien elf geleden was het mij voor het eerst opgevallen. Dat wil ik hebben dacht ik toen. Ze waren er wel, de goedkopere 100 en 300 series. Maar verder als aan de muur naast de elpee zou dat gitaartje niet komen, nee ik zocht de TW-500. Dat werd een hele zoektocht over Ebay met name. Niet te vinden of veel te duur. Ik liet het voor wat het was, tot op een zeker moment via marktplaats of speurders er zomaar een TW-500 werd aangeboden, in Nederland haha! Just Music in Leiden had er eentje hangen. Ik heb gebeld en de gitaar ongezien gekocht. Het originele kartonnen omhulsel was er helaas niet bij, dat had helemaal prachtig geweest. Twee dagen later kwam het instrument binnen, Bob mijn genaturaliseerde engelse vriend stond erbij. What is that??
De doos ging open en daar kwam de Gretsch tevoorschijn, een heuse TW-500! Maar wacht, de TW-500 had helemaal geen floyd rose. Ik bekeek hem nader, nee alles origineel. Zoeken! Bleek ik daar even een TW-600 in huis te hebben gekregen, nog gekker. Die apparaten zijn helemaal niet meer te krijgen. Ik zocht op internet en kon naast de mijne over de tien jaar dat ik hem heb maar twee andere traceren. Apart toch? Ik heb de TW-600 voorzien van 2 Seymour Duncan STK4 pick ups, de originele kon je haast als microfoon gebruiken, zo slecht. De verdere setup was dikke prima. En zo heb ik de gitaar gebruikt een jaar of drie op het podium, als Harrison adept. Het instrument verdween daarna in zijn koffer in de kast, om heel af en toe tevoorschijn te worden gehaald als het praatje erom vroeg.
Eigenlijk zonde dat hij maar opgesloten zit in zijn koffer. Ik besluit terstond om een nieuw baasje te zoeken voor dit zeldzame stukje Gretsch geschiedenis. Het lelijke eendje wat het merk Gretsch weer op de rails heeft geholpen
Mijn Gretsch TW-600 , 25 jaar oud met koffer, mag voor € 699,00 van eigenaar wisselen. Welke Beatle-adept, Harrison liefhebber wil dit niet? Ik heb hem 10 jaar in huis gehad, wie de volgende tien jaar?
Rock on!
Deze fantastische gitaar heeft inmiddels al een nieuwe eigenaar gevonden.
Openingstijden 
Lagestraat 7
